Vandaag omarm ik de vrijheid

75 jaar vrijheid.
Natuurlijk hingen wij vanochtend de vlag uit. 
Terwijl ik in de tuin rommel, hoor ik als het ware de stem van mijn lieve oma. ‘Nath, ik werd verliefd. Hij zag er zo prachtig uit in het gele rijders uniform.’
Nooit één negatief woord gehoord van beiden.
Als je goed luistert, kan je het leven van toen niet voorstellen. Wel invullen.

Rotterdam.
Mijn vader in een wiegje, terwijl het glas uit de ramen gebombardeerd was en vervangen door houten platen.
Op de fiets zonder band van Rotterdam naar Keppel (de achterhoek) om eten te halen. 
De zoen in het bos met een onbekende Engelse soldaat omdat de Duitse stemmen steeds dichterbij kwamen en mijn oma ‘hem’ net tegen het lijf liep.
Onderduikers bij haar ouders. Nooit één negatief woord.
Wel een onderdeel van mijn opvoeding.

Vrijheid.
In de ruimste zin van het woord.
Vrouwen en werken, mijn rijbewijs, vrije keus, de wereld ontdekken en het allerbelangrijkste en tevens haar allerlaatste woorden toen ik voor de laatste keer haar hand vasthield.

‘Wil je mij nu niet alleen laten. 
En, iedereen is gelijk’ 

Een afscheid zoals ze beiden in het leven stonden.
Liefdevol, respectvol doch kritisch. 
(Mijn metro kaart lag klaar. Om te weten waar ik moest stempelen. 
Één strip voor jezelf, één voor de metro en één voor de minister. Leerde mijn opa.