Laat ons blijven realiseren dat vrijheid en vrede een bijzonder groot goed is.
Soms is het fijn als je ergens kan helpen. Oorlog. Het is een in en in verdrietig beeld.
Sinds drie weken help ik TakecareBnB bij de screening van gastgezinnen voor vluchtelingen.
Het zijn prachtige gesprekken. Zeker ook de kunst van het stevig doorvragen.
Ruim dertigduizend gastgezinnen hebben zich aangemeld. Veel direct na de start van de oorlog. Sommigen vanuit de eerste emotionele impuls. Uiteraard. De meeste mensen willen graag wat betekenen bij het zien van alle verdrietige beelden.
Vakantiehuisjes, B&B, een chalet in de achtertuin, een appartement aan huis. Het aanbod van opvang locaties is geweldig. Soms komen we tijdens het gesprek tot de conclusie dat het in deze levensfase of qua ruimte niet zo goed past. Het is ook geen sinecure.
Vanochtend sprak ik een dame met een respectabele leeftijd uit Rotterdam. Ze woont alleen en heeft een kamer over. We bespraken de verandering van het delen van een huishouden, het sanitair, de keuken.
We hadden het over de eerste opvang. Het verdriet, de angst, de zorg over achterblijvers en het trauma. De periode. Geen zicht op perspectief en er is zoveel kapotgemaakt in het land.
Praktisch namen we de stappen en de kamer door. De slaapplaats, de eerste levensbehoefte, de taalbarrière, het gezamenlijk eten en de privacy. Voor beide partijen. Veel zijn vrouwen met kinderen of oudere mensen. We praten over de slechts een rolkoffer bij aankomst en het inzetten van een netwerk.
Nathalie, ik realiseer mij dit absoluut. Natuurlijk vindt ik het ook een beetje spannend. Maar, ik wil en moet dit doen.
Ik voer mijn laatste telefoongesprek en besluit boodschappen te gaan doen.
Ter hoogte van de vleesafdeling tref ik ze. Een oudere dame met een jonge vrouw. De jonge vrouw ziet er wat vermoeid en pips uit “this is chicken’ hoor ik de dame op leeftijd zeggen. Een gerimpelde arm legt deze over de schouder van de jonge vrouw. Liefdevol. “Do you need something more?”
Uit haar jaszak haalt ze een mobiele telefoon. Terwijl ik langs de groente loop hoor en zie ik ze overleggen met behulp van google translate.
Ooit leerde ik tijdens mijn studie psychologie de steunpilaren tijdens ons leven.
Die mensen die op je pad komen en een bijdrage leveren. Soms klein door een opmerking. Soms groter. Vanavond denk ik terug aan deze twee gesprekken. De dame vanochtend aan de telefoon. De conversatie bij de supermarkt. Ik realiseer mij hoe bijzonder dit is. Ik wil en moet dit doen. De dame. Al jaren alleen in haar appartement in Rotterdam. De deur gaat wagenwijd open. Hoe spannend ook voor beide partijen. Laten we oog hebben voor elkaar. De rolkoffers aanvullen met wat nodig is en ook de oude dame ondersteunen waar het mogelijk is. Het is geen sinecure.
Wat hopen wij dat de oorlogen waar dan ook vandaag stoppen. Laat ons blijven realiseren dat vrijheid en vrede een bijzonder groot goed is.
Sinds drie weken help ik TakecareBnB bij de screening van gastgezinnen voor vluchtelingen.
Het zijn prachtige gesprekken. Zeker ook de kunst van het stevig doorvragen.
Ruim dertigduizend gastgezinnen hebben zich aangemeld. Veel direct na de start van de oorlog. Sommigen vanuit de eerste emotionele impuls. Uiteraard. De meeste mensen willen graag wat betekenen bij het zien van alle verdrietige beelden.
Vakantiehuisjes, B&B, een chalet in de achtertuin, een appartement aan huis. Het aanbod van opvang locaties is geweldig. Soms komen we tijdens het gesprek tot de conclusie dat het in deze levensfase of qua ruimte niet zo goed past. Het is ook geen sinecure.
Vanochtend sprak ik een dame met een respectabele leeftijd uit Rotterdam. Ze woont alleen en heeft een kamer over. We bespraken de verandering van het delen van een huishouden, het sanitair, de keuken.
We hadden het over de eerste opvang. Het verdriet, de angst, de zorg over achterblijvers en het trauma. De periode. Geen zicht op perspectief en er is zoveel kapotgemaakt in het land.
Praktisch namen we de stappen en de kamer door. De slaapplaats, de eerste levensbehoefte, de taalbarrière, het gezamenlijk eten en de privacy. Voor beide partijen. Veel zijn vrouwen met kinderen of oudere mensen. We praten over de slechts een rolkoffer bij aankomst en het inzetten van een netwerk.
Nathalie, ik realiseer mij dit absoluut. Natuurlijk vindt ik het ook een beetje spannend. Maar, ik wil en moet dit doen.
Ik voer mijn laatste telefoongesprek en besluit boodschappen te gaan doen.
Ter hoogte van de vleesafdeling tref ik ze. Een oudere dame met een jonge vrouw. De jonge vrouw ziet er wat vermoeid en pips uit “this is chicken’ hoor ik de dame op leeftijd zeggen. Een gerimpelde arm legt deze over de schouder van de jonge vrouw. Liefdevol. “Do you need something more?”
Uit haar jaszak haalt ze een mobiele telefoon. Terwijl ik langs de groente loop hoor en zie ik ze overleggen met behulp van google translate.
Ooit leerde ik tijdens mijn studie psychologie de steunpilaren tijdens ons leven.
Die mensen die op je pad komen en een bijdrage leveren. Soms klein door een opmerking. Soms groter. Vanavond denk ik terug aan deze twee gesprekken. De dame vanochtend aan de telefoon. De conversatie bij de supermarkt. Ik realiseer mij hoe bijzonder dit is. Ik wil en moet dit doen. De dame. Al jaren alleen in haar appartement in Rotterdam. De deur gaat wagenwijd open. Hoe spannend ook voor beide partijen. Laten we oog hebben voor elkaar. De rolkoffers aanvullen met wat nodig is en ook de oude dame ondersteunen waar het mogelijk is. Het is geen sinecure.
Wat hopen wij dat de oorlogen waar dan ook vandaag stoppen. Laat ons blijven realiseren dat vrijheid en vrede een bijzonder groot goed is.
Ik meld mij aan
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)