Een ode aan de puber

---

23 maart 2020 Corona gedoe…
 
Van de week schreef ik al even dat sterk en verdrietig prima samengaat. 
In alle berichtjes die ik hierop kreeg voelde ik de gedeelde smart. Het is gewoon een gezonde reactie. In gezondheid las ik. En dat sterkt. Sterk en toch af en toe een beetje verdrietig. 
Vanavond lijkt het of er een gevoel bijgekomen is. Juist dat gevoel wat ik al enkele maanden probeer te onderdrukken. Het was er bijna en ontstond vanuit onrecht. Maar, boosheid lost niets op, dus ik koos ervoor om het niet te laten gebeuren. 
En toen kwam ook nog dit Corona gedoe. 
Sterk en boos. Of zou verdrietig vanavond een extra laagje hebben gekregen en ben ik niet boos maar gewoon even iets minder sterk en wel verdrietig of nog steeds sterk en iets meer verdrietig. 
Onzekerheid en verandering, onverwachte absurde situaties. 
Ergens in dit laagje zit ook verstopt mijn, ik noem het maar mijn moeder-hartenpijn. Soms popt ie even op. 
 
“We willen een oproep doen, met name aan jullie jongeren” we scherpen aan. 
Ik bekijk met verbazing alle beelden. Volwassen mensen in Zandvoort, in de bossen, parken et cetera. 
 
Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar mijn pubers krijg ik al jaren niet meer mee het bos of een park in. 
Oftewel, sommige volwassenen verpesten het voor andere volwassenen en sommige jongeren voor andere jongeren. En die absurde indringer, die Corona met zijn gedoe verpest het in eerste instantie gewoon voor allemaal.
 
Ik zie hier de afgelopen weken plichtsgetrouwe pubers. Geen feestjes, geen groepsbijeenkomsten, geen uitnodigingen en een minimaal sociaal leven. En zeer opvallend, zonder veel gemopper. En dat fenomeen kennen ze zeker wel, in een normale wereld. 
Net als de volwassenen, zijn er dus ook grote groepen jongeren, pubers notabene die wel ultiem rekening houden met het hele Corona gedoe. 
 
Waarom voel ik mij dan bijna boos op die hele Corona met al zijn gedoe en blijft het niet bij sterk en verdrietig. 
Ik zie het geploeter, in examentijd. De onzekerheid of toetsen wel of niet doorgaan, het examen wel plaats gaat vinden en kunnen we dan wel ons examenfeest houden? Juist in een tijd dat structuur zo fijn zou zijn geweest en in een leeftijd die nog steeds redelijk onbevangen zou moeten zijn. In ons geval zijn er andere zeer essentiële afspraken opgeschort. Afspraken die bepalen of er rust in een hoofd komt of niet. 
Zoveel pubers die gewoon alle opdrachten keurig uitvoeren. 
Al is het alleen al omdat je als puber al heel snel verkeerd in een hypochondrie. Je handen gewoon zeer doen van al het wassen. 
Omdat de wereld om je heen heel snel is veranderd in een soort film ‘I am Legend met Wil Smith’. 
S ’avonds een rondje frisse neus en iedereen lijkt verdwenen op straat. Je net zo goed onrust en angst hebt, alleen je brein zit nog opsekop.
Juist in de leeftijd dat je zoveel behoefte hebt aan sociaal samen en even helemaal los van je ouders. Heb jij dat in je pubertijd, het Corona gedoe. 
Altijd een ouder thuis, geen vrienden over de vloer en even geen feestjes, even geen balletjes trappen samen op het veld en je leert je een breuk, maar voor welk moment eigenlijk. 
Ineens blijkt het heel simpel in dat puberbrein. Ondanks dat het opsekop staat volgens de geleerden. 
Jullie fixen het gewoon, voor alle kwetsbare, uit respect voor de zorgverleners en ouderen. Zonder veel gemopper. Sterker nog. Als jullie vakkenvullen zijn jullie zo beleefd dat ‘over je heen hangende volwassenen’ er gewoon mee wegkomen. Wie zijn brein staat nu opsekop?
 
Ok, ik ben dus wel even boos op dat, die, de uitsteeksels van de Corona, die zich schijnbaar kunnen priemen op of aan een lijf en naar binnen springen om één bak ellende te veroorzaken. 
Die zorgmensen te overbelast of bezorgt en angstig maakt. 
Het weet maatschappelijk binnen te dringen, economisch schade aan te brengen en hapt aan de onbevangenheid en vrijheid van iedereen, maar dus zeker aan die van jullie pubers. 
Juist de leeftijd waarop jullie de ruimte zo nodig hebben. En de meeste pubers die doen het gewoon. Voor hun grootouders en kwetsbare mensen.
Iets minder sterk en verdrietig of nog steeds sterk en meer verdrietig, eigenlijk maakt het mij vanavond niet zoveel uit. 
Ik wens gezondheid boven alles, voor iedereen. En voor alle pubers op deze wereld. 
Als de Corona weggeveegd is, alle ellende voorbij, geven jullie het mooiste feest van het jaar. En voor één keer hoeven er wat mij betreft geen briefjes door de brievenbus bij de buren, dat het iets luidruchtiger kan zijn vannacht. Jullie tijd komt echt. Nog even fixen met z’n allen. Ik wens heel snel voor alle pubers weer berichtjes te krijgen als; *mam, we zijn buitengesloten.....